فروشگاه آفرینش زاهدان

مچ دست هایش را گرفتم،

قدرتم را جمع کردم و همانطور که عقب عقب میرفتم،

به زحمت می کشیدمش سمت خودم.

پاهایش تکان میخورد و ردّ خون می ماند روی زمین.

نگاهش از خاطرم دور نمی شود.

مات شده بود.

زدم توی صورتش و فریاد کشیدم:

«نفس بکش!»

ولی بی جان تر از این حرف ها بود.

محکم تر زدم شاید به هوش بیاید؛

فایده نداشت.

دست انداختم و بچه را از شکمِ پاره زن بیرون آوردم،

به این امید که حداقل بتوانم طفل معصومش را نجات دهم؛

ولی بدن سرخ و سفید نوزاد ماند روی دستم؛

بی اینکه مجال داشته باشد گریه کند و یا حتی یک نفس در این دنیا بکشد!