رساله
قشیریه" اثری است از "ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری" که نسخه ی پیش
رو از شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، توسط "ابوعلی حسن بن احمد عثمانی "
ترجمه شده و تصحیحات و استدراکات آن به وسیله ی استاد "بدیع الزمان
فروزانفر" صورت گرفته است. نویسنده ی کتاب، "ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن
قشیری" یکی از عرفای نامدار قرن پنجم هجری بود که در خراسان متولد شد.
همچون بسیاری از علما، مفسران، عارفان و شعرای دیگری که در آن زمان در
نیشابور به فراگیری علوم مشغول بودند، قشیری نیز مقدمات ادب و عرفان را
ابتدا در زادگاه خود و سپس در نیشابور فرا گرفت. "رساله قشیریه" که یکی
از اصلی ترین منابع در عرصه ی تصوف اسلامی و معروف ترین اثر "ابوالقاسم
عبدالکریم بن هوازن قشیری" است، در پنجاه و چهار باب به رشته ی تحریر
درآمده که در هر باب، یکی از مبانی عرفان و اصول آن را تبیین می نماید. او
کتاب را با تشریح عقاید عارفان آغاز می کند و پس از شرح الفاظ، به مفاهیمی
همچون توبه، مجاهده، خلوت و گوشه نشینی، تقوا و پرهیزگاری، ورع و زهد،
خاموشی، خوف و رجا، حزن، گرسنگی و شهوت می پردازد. در "رساله قشیریه"
همچنین به موضوعاتی نظیر خشوع و تواضع، حسادت، غیبت، قناعت، شکر و توکل و
یقین، صبر و مراقبه، رضا و بندگی، استقامت و اخلاص، صدق، حیا و آزادگی نیز
پرداخته شده و ذکر فتوت، فراست، جود و سخا، غیرت، ولایت، دعا، فقر، ادب،
تصوف، سفر، توحید، صحبت، معرفت، محبت، شوق و سماع، کرامات اولیا و وصیت
مریدان، از دیگر مواردی هستند که "ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری" در
این اثر مورد بررسی قرار داده است.
0 نظر