هدف کتاب اتحادیههای کارگری و خودکامگی در ایران بررسی فرازونشیب توسعۀ سیاسی ایران است از راه نگرش بر یک جنبه از رشد سیاسی، یعنی پیدایش اتحادیههای کارگری از سال ۱۲۸۵ تا سال ۱۳۴۲؛ زیرا اتحادیههای کارگری ابزار مناسبی برای سنجش توسعۀ سیاسی به شمار میآید. در دورههای برخورداری از آزادیهای سیاسی، اتحادیههای کارگری نخستین نهادهایی بود که در صحنۀ سیاسی ایران پدیدار میشد و هر زمان که اختناق سیاسی دوباره مسلط میگشت نخست اتحادیههای کارگری سرکوب میشد و سپس نوبت سرکوب مطبوعات و قوۀ مقننه و احزاب سیاسی و جمعیتهای صنفی و قوۀ قضائیه و سایر مراکز مستقل قدرت فرامیرسید. بررسی اتحادیههای کارگری یکی از بهترین راههای بررسی روند رشد سیاسی - اجتماعی ایران است.
0 نظر